Broeden en het ananassyndroom
Door: Dies
Blijf op de hoogte en volg Dies
28 November 2015 | Indonesië, Candidasa
Even broeden…. Dat moest ik zeker om dit verhaaltje te schrijven. Na 5 jaar terug op Bali samen met mijn grote liefde en geregistreerd partner, leg dat maar eens uit aan de Balinezen. “ You still not married with pak Remie, Dieske?” “ Ya we are a little bit married, but don’t tell Remie because he will get vlekken in de nek daarvan. “ Ook mijn ouders zijn voor 3,5 week op Bali geweest. Papa heeft de hutkoffer met racefiets weer meegenomen om te kijken of hij nog andere wegen achter die berg kon ontdekken. Daar was ie mooi een paar uur zoet mee en konden mama en ik ons laten verwennen bij Bali botanical spa. Maar liefst 7 uur…. 7 uur! Hallo 7 uur lang allerlei behandelingen. Het was hemels.
Reem heeft zich weer helemaal laten onderdompelen in de onderwaterwereld. Hij heeft een fantastisch mooie trip naar Komodo gemaakt. 8 dagen op de Mermaid, eten, duiken, eten, duiken, eten, duiken, eten duiken en slapen. Hij gedijt hier het beste bij. Op Bali zelf ook mooie duiken gemaakt op de vertrouwde plekken. Vier weken lijkt heel lang maar bleek nog te kort te zijn om iedereen te kunnen zien.
De afgelopen 5 jaar heb ik vaak gedroomd over Bali. Voornamelijk dagdromen en vaak dacht ik met weemoed terug aan onze tijd op Bali. Vooral de eerst 2,5 jaar heb ik vaak gezegd het gevoel te hebben gehad nog met 1 been op Bali te staan. Ergens met weemoed aan terugdenken is best zonde. Ik had zo’n heimwee dat ik niet eens naar foto’s van Bali kon kijken zonder een steek in mijn hart te voelen. Dat is jammer want het zijn stuk voor stuk mooie herinneringen. De geur, de kleur, de mensen, de cultuur, het eten ik heb er veel over geschreven. Wanneer ik aan het leren was voor een tentamen psychopathologie kon ik moeiteloos overschakelen naar een dagdroom waarin ik op de scooter een rondje Amed reed. Na 5 jaar Nederland een hond, nieuwe vriendinnen, een diploma en een huis met Remie verder vertrokken we weer. Ik kon me er geen voorstelling van maken. Of toch wel…. In mijn hoofd wist ik dat het leven dat we in Candidasa hadden niet meer hetzelfde zou zijn. In mijn hart wilde ik natuurlijk graag dat alles precies hetzelfde was gebleven. Beide scenario’s zijn waar gebleken. Onze Balinese vrienden zijn gelukkig nog hetzelfde. De gesprekken, de grapjes het warme familiegevoel het is er nog. Toen we op onze oude stek aankwamen bij Candidasa Cafe, werd Remie zowat getackled als een rugby speler door Rico, zo leuk om te zien. Ketut Bel-bel die inmiddels 40 jaar is schroomde zich niet door vanachter een tafel tevoorschijn te springen waar ze verstopt zat. I love it. Waar ik nog maar niet aan kan wennen is het verwesteren van het eiland. Het is ergens een logisch proces maar de balans is wat mij betreft op veel plekken zoek. In de reisgidsen staat Ubudmarket tegenwoordig beschreven als een mooie en vooral propere markt om naar toe te gaan voor allerlei Balinese snuisterijen. Nondeju ik kreeg zowat een hartverzakking toen ik met mijn moeder de nieuwe markt bezocht. Eeuwig zonde, doe mij maar die stinkmarkt waar je, je ogen te kost kan doen aan mooie oude Balinese vrouwen die hun bloemenpracht, pepers en pinda’s uitgestald hebben, het enorm stinkt en je in de enorme hitte een kwartier gaat dimdammen over een potje tijgerbalsem wat je wilt kopen. Nu werden we dikwijls aangesproken met de zin; kijken-kijken-niet kopen en zelfs op Bali heb ik het ananassynsdroom gesignaleerd. In neonkleuren geëtaleerd tussen zilveren Saraswati en Ganesh beelden. Zelfs felgekleurde doodskoppen en knalroze beelden van het mooiste hondenras ooit ( Franse Bull ) kan je hier krijgen. Ik kreeg er een beetje vlekken van in mijn nek. In de restaurants is het voornamelijk westers eten, een goede soto ayam, sate lillit, het is goed zoeken maar zeker te vinden. Dat is helemaal niet erg, zo ontdek je weer mooie nieuwe plekken.
Na vier weken foeligheid, scooteren, zwemmen en eten zijn pa, ma en Remie inmiddels weer in Nederland. Ik prijs mezelf enorm gelukkig dat ik nog een maandje mag blijven. Heerlijk, alles op een slakkentempo. Bezoekjes brengen aan de kids in Petak en Jembatan Senang, kletsen met bekenden, het is zo fijn!
Ik zit nu wel opgescheept met twee gasten van ‘ Droefs on tour.’ Die verdienen een eigen verhaal. Wordt vervolgd.
Reem heeft zich weer helemaal laten onderdompelen in de onderwaterwereld. Hij heeft een fantastisch mooie trip naar Komodo gemaakt. 8 dagen op de Mermaid, eten, duiken, eten, duiken, eten, duiken, eten duiken en slapen. Hij gedijt hier het beste bij. Op Bali zelf ook mooie duiken gemaakt op de vertrouwde plekken. Vier weken lijkt heel lang maar bleek nog te kort te zijn om iedereen te kunnen zien.
De afgelopen 5 jaar heb ik vaak gedroomd over Bali. Voornamelijk dagdromen en vaak dacht ik met weemoed terug aan onze tijd op Bali. Vooral de eerst 2,5 jaar heb ik vaak gezegd het gevoel te hebben gehad nog met 1 been op Bali te staan. Ergens met weemoed aan terugdenken is best zonde. Ik had zo’n heimwee dat ik niet eens naar foto’s van Bali kon kijken zonder een steek in mijn hart te voelen. Dat is jammer want het zijn stuk voor stuk mooie herinneringen. De geur, de kleur, de mensen, de cultuur, het eten ik heb er veel over geschreven. Wanneer ik aan het leren was voor een tentamen psychopathologie kon ik moeiteloos overschakelen naar een dagdroom waarin ik op de scooter een rondje Amed reed. Na 5 jaar Nederland een hond, nieuwe vriendinnen, een diploma en een huis met Remie verder vertrokken we weer. Ik kon me er geen voorstelling van maken. Of toch wel…. In mijn hoofd wist ik dat het leven dat we in Candidasa hadden niet meer hetzelfde zou zijn. In mijn hart wilde ik natuurlijk graag dat alles precies hetzelfde was gebleven. Beide scenario’s zijn waar gebleken. Onze Balinese vrienden zijn gelukkig nog hetzelfde. De gesprekken, de grapjes het warme familiegevoel het is er nog. Toen we op onze oude stek aankwamen bij Candidasa Cafe, werd Remie zowat getackled als een rugby speler door Rico, zo leuk om te zien. Ketut Bel-bel die inmiddels 40 jaar is schroomde zich niet door vanachter een tafel tevoorschijn te springen waar ze verstopt zat. I love it. Waar ik nog maar niet aan kan wennen is het verwesteren van het eiland. Het is ergens een logisch proces maar de balans is wat mij betreft op veel plekken zoek. In de reisgidsen staat Ubudmarket tegenwoordig beschreven als een mooie en vooral propere markt om naar toe te gaan voor allerlei Balinese snuisterijen. Nondeju ik kreeg zowat een hartverzakking toen ik met mijn moeder de nieuwe markt bezocht. Eeuwig zonde, doe mij maar die stinkmarkt waar je, je ogen te kost kan doen aan mooie oude Balinese vrouwen die hun bloemenpracht, pepers en pinda’s uitgestald hebben, het enorm stinkt en je in de enorme hitte een kwartier gaat dimdammen over een potje tijgerbalsem wat je wilt kopen. Nu werden we dikwijls aangesproken met de zin; kijken-kijken-niet kopen en zelfs op Bali heb ik het ananassynsdroom gesignaleerd. In neonkleuren geëtaleerd tussen zilveren Saraswati en Ganesh beelden. Zelfs felgekleurde doodskoppen en knalroze beelden van het mooiste hondenras ooit ( Franse Bull ) kan je hier krijgen. Ik kreeg er een beetje vlekken van in mijn nek. In de restaurants is het voornamelijk westers eten, een goede soto ayam, sate lillit, het is goed zoeken maar zeker te vinden. Dat is helemaal niet erg, zo ontdek je weer mooie nieuwe plekken.
Na vier weken foeligheid, scooteren, zwemmen en eten zijn pa, ma en Remie inmiddels weer in Nederland. Ik prijs mezelf enorm gelukkig dat ik nog een maandje mag blijven. Heerlijk, alles op een slakkentempo. Bezoekjes brengen aan de kids in Petak en Jembatan Senang, kletsen met bekenden, het is zo fijn!
Ik zit nu wel opgescheept met twee gasten van ‘ Droefs on tour.’ Die verdienen een eigen verhaal. Wordt vervolgd.
-
28 November 2015 - 12:08
Jowi En Marian:
Wat prachtig om je verhaal weer te lezen.
Ik geniet met je mee :) -
28 November 2015 - 16:52
Jan En Bep:
Ja jouw mannetje is weer thuis bij jullie vriendje Chili. Hij heeft gisteren toen Remie hem kwam ophalen een
hele poos bij Remie in de armen geslapen. Remie heeft niet zo lang naar nederlands eten hoeven zoeken. Hij had al snel boerenkool met worst voor zich staan. Ook hebben wij al een hele reeks foto's van zijn duikplekjes gezien. Het bijft prachtig mooi dat koraal.Geniet nog van de mooie dingen van Bali, die 5 weken dat je er nog bent, zijn zo voorbij. -
28 November 2015 - 19:11
Arnout Barel:
Nou dieske leuk om weer wat over Bali te lezen hoor
En dat dagdromen dat ken ik hoor
Denk ook nog regelmatig terug zeker nu het hier zo koud is
Veel plezier nog
Groet Arnout. -
28 November 2015 - 23:28
Jan:
Mooi verhaal, Dieske -
29 November 2015 - 12:20
Sandra:
Meer,meer,meer....Heerlijk!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
